برف...

برف های خسته از رد پا

منتظر آفتاب هستند

عمر...

الهی شکر عمرم دست تو نیست

پس این بدون

زندگی بدون تو هم میگذره

فریاد سکوت...

وقتی عصبانی میشی،فقط کافیه عصبانیتت رو تو نگاهت بریزی

و با نگاهت به طرف , فریاد سکوتت رو بهش نشون بده

شالگردن...

در این هوای سرد

دستانت را دور گردنم حلقه کن

این بهترین شالگردن عمرم خواهد بود

از تقصیر تا تقدیر...

کاری که تو کردی

اسمش تقصیر است

پس دیگر

اسمش را تقدیر نگذار

اگر کسی من بخواد...

دور خودم سیم خاردار کشیدم

دور سیم خاردار هم مین گذاشتم

اگه کسی واقعا من بخواد

حاضر بخاطر من زخمی بشه!!

عشق...

یه عشقی تو نگات پیداست

که دنیام تکون میده

اگه عاشق شدی ، بخند

که لبخند تو شیرین

قله های خود...

آدم زمانی موفق میشه

که بتونه قله های خودش رو فتح کنه

تنهایی من...

اگه تنهاییمو به دریا میگفتم
تا حالا تغیان میکرد
اگه تنهاییمو به کوه میگفتم
صدام تکرار میکرد
اگه تنهاییمو به شب میگفتم
شهر رو واسم بیدار میکرد

طعم زندگی...

زندگی طعم لب محبوب نیست

زندگی یک نخ دو نخ سیگار نیست

زند  گی یک لیوان مشروب نیست

زندگی یک ساعت معیوب است

پستی بلندی زندگی...

زندگی از کوه های زیاد اما کم ارتفاع تشکیل شده

فقط کافی اون ها رو فتح کرد تا پیروز شد

دیدن من...

خوشحالم که وقتی از کنارم رد میشوی اخم میکنی
نه بخاطر عصبانیت تو
بخاطر اینکه هنوز دیده میشوم خوشحالم

قلبم...

ای دوست تب کرده قلبم
آشوبی در قلبم شده
لطفا قلبم را پاشویه بده

پرانتز...

پرانتزی باز شد و من مثل یک توضیح اضافه وارد داستان زندگی شدم
داستانی ناتمام که نویسنده اش سال ها پیش مرده است
ومن در چند صفحه ی مرده ی خاطراتش بودم
که ای کاش نویسنده این چند صفحه که با اشک نوشته بود را با خود به خاک میبرد
شاید تقدیر ، پایان داستان را به دست تو داده تا دوباره آغازش کنی، اما بگویم که جایی سفید میان صفحات نخواهی دید
اما میخواهم تا تو پرانتز را ببندی

تهدید...

دلم را تهدید کرده ام
تا بهانه ی تو را نگیرد
وگرنه میدهم دوباره بسوزانیش

باتری ساعت...

صدای خمیازه ی ساعت بالای تخت، خواب را از سرم پرانده بود
خواب بودن من، بزرگترین دروغ من به ساعت است
دروغی بزرگ به تنها همدم شب و روز های من
مدت هاست که درازکشان بر تخت ادای خواب در می آورم
و دعا میکنم برای آمدن آن روز که تو بیایی و باتری ساعتم را عوض کنی

از حال میرم...

من از حال میرم
با آینده ی تو

آمدن تو...

می خواهم تنها باشم
اما شعر نمی گذارد
همین الان که می نویسم
آمده و ذهنم را از تو پر کرده است

جزیره...

ساعت هفت بود یا هشت
نمی دانم
روز بود یا شب
نمی دانم
ساعت به وقت این جزیره اعلام نمی شود
هر عقربه ای پایش را به این جزیره می گذارد
در دم
اعدام!
خورشید روزها از ترس خیس شدن زیر باران
پشت ابرها پنهان می شود
و شب ها بر مردمان پشت کوه می تابد
اینجا هرکس از ترس بیداری
ساعتش را خواب می کند
و دل های پوسیده
زیر لب زنگ می زنند
آری
این شهر کم کم جزیره می شود...

دیوار...

دیوار چین سهل است
در مقابل دیوار تو!!
تا زمانی که تو پشت دیوار خودت هستی
هیچ جادویی به کار نمی آید